| Epingle | |||
|
Teresa Tyszkiewicz
Pod koniec lat 70. uczestniczyła w ruchu Foto-Art. Na przełomie lat 70. i 80. przypadła jej wzmożona działalność w dziedzinie filmu autorskiego. Indywidualnie zrealizowała m.in. Dzień pod dniu (1980), Ziarno (1980) i Oddech (1981), a wspólnie z mężem Zdzisławem Sosnowskim Stałe zajęcie (1978) i Drugą stronę (1980). Prace wideo Teresy Tyszkiewicz charakteryzują rozbudowane struktury: wizualna i znaczeniowa, które powstawały bez scenariusza w trakcie improwizacji przed kamerą. Niezmiennym elementem, konsekwentnie pojawiającym się w różnych wariantach w realizacjach artystki są szpilki: wbite w cienką warstwę papieru (początek lat 80.), mięsistą fakturę płótna, zestawione z lutowaną metalową siatką, a w ostatnich latach skontrastowane z wizerunkiem twarzy autorki. Kluczową kategorią określającą przepełnione dramaturgią realizacje Teresy Tyszkiewicz jest metaforycznie rozumiana walka – artysty z materią lub jako sposób istnienia w świecie. „Potoki” szpilek można odczytać jako symbol energii witalnej człowieka, hołd składany prawom natury, mogą one również reprezentować genezę życia w ogóle, dynamikę pierwiastków, pozornie chaotyczny ład wszechświata. Teresa Tyszkiewicz od 1982 r. mieszka i pracuje w Paryżu. Prace artystki były eksponowane na wielu wystawach zbiorowych i indywidualnych, m.in. w Amsterdamie, 1980; Lizbonie, 1982; Warszawie, 1998; Nowym Jorku, 2000; Paryżu, 2007. Znajdują się również w licznych kolekcjach muzealnych, m.in. Fondation Camille, Musée Ville de Paris, Musée Bohin w Paryżu, oraz prywatnych (Francja, Niemcy, Polska, Szwajcaria, Włochy, USA). Kurator galerii: Romuald Kutera Galeria Sztuki Najnowszej, Gorzów Wielkopolski, ul. Pomorska 73, Fot. Teresa Tyszkiewicz, Twarz 9, 2005 Dodaj do:
( 0 Votes ) |
Teresa Tyszkiewicz wyraża refleksję artystyczną w wielu dyscyplinach, wśród których można wymienić rysunek, malarstwo, fotografię, performance czy film eksperymentalny, określany przez nią jako obraz wyobraźni w ruchu. Jej bardzo osobiste realizacje, z powodu dużego ładunku erotycznego, często kojarzone były z rozwijającą się równolegle na świecie sztuką feministyczną, z którą artystka jednak nie czuje się związana.